Afrika 2011 Van Zambia tot Swakopmund Hier ben ik dan met een verslag vanuit een internetcafé in Swakopmund. We zijn al bijna twee weken onderweg en eindelijk  vind ik de eerste mogelijkheid om wat meer contact te maken met de buitenwereld! Een beetje terug in de bewoonde wereld, de stad Swakopmund in Namibie met een zeer Duits karakter... dus we gaan zo aan de koffie met Swarzwalder Kirchtorte! Even in vogelvlucht... wat hebben we gedaan... We begonnen bij de Victoriawatervallen en die zijn adembenemend indrukwekkend. Niet te geloven wat daar een water naar beneden komt en hoe het er allemaal uitziet. Er tegenover een bruggetje waar je over moet en daar blijf je niet droog, ondanks regenpakken en poncho's... je bent doorweekt. Heel apart, een douchebeurt temidden van de Afrikaanse natuur, maar het is een geweldige belevenis... Chobe National Park Van Zambia naar Botswana en daar in het Chobe National Park een gamedrive gedaan en olifanten, nijlpaarden, wrattenzwijnen, impala's, jakhalzen, wilde honden en vele mooie vogels gespot. Als toetje ook nog één leeuw, een vrouwtje, erg mooi maar ik hoopte eigenlijk op een mannetjes exemplaar met de mooie manen. Desnoods hadden ze de schele leeuw Clarence uit Daktari daar neergelegd, maar dat mocht niet zo zijn. Wel een mooie tocht met zonsopkomst, ontluikende natuur en daarna een lekker ontbijt! Vakantie met een hoofdletter!!! Evengoed is het ook afzien, want in deze reis zat dus ook een kampeernacht op een eiland in de bush... waar we in uitgeholde boomstammen door het riet naar toe werden gevaren. We gingen de Okavango Delta in en mochten alleen basic spullen mee, de koffer werd opgeslagen, en toen de natuur in. De tocht door het riet was heel apart en met een avontuurlijk karakter, want er zitten ook nijlpaarden en dat is voor de mens het meest dodelijke dier in Afrika. Gelukkig zaten wij in het boomstambootje en stond er een mannetje die de boomstam met een stok vooruit duwde en goed om zich een keek of hij de kolossale beesten in de buurt had.. Kampeernachtje (amper een oog dicht gedaan) en daarna ook weer een soort nachtje kamperen maar dan op een Houseboat. Varen langs oevers met alleen maar natuur tot de horizon, het is een fascinerende wereld. Eén ding was in alle omstandigheden een pluspunt:  in de bush en op de boat was bier en wijn... tja, iets moet een mens toch in leven houden! Etosha Park en Himbastammen in Namibië Door naar andere lodges en weer een gamedrive door Etosha National Park. Door de enorme regens, het heeft in dertig jaar niet zoveel geregend in Namibië, zien we geen olifanten in het park. Zij hebben overal voldoende water tot hun beschikking en hoeven niet naar de drinkplaatsen te komen. Ook niet leeuw Clarence, maar wel heel veel ander moois en als extraatje een zwarte neushoorn... die is vrij zeldzaam en staat op de plaat met veel inzomen dankzij Bert zijn toestel! De Himbastam hebben we bezocht en we kwamen erachter dat je nog primitiever dan primitief kunt leven. Het is heel anders dan anders... de vrouwen die hun huid insmeren met een soort mengsel van botervet en rode aarde en hun haar bewerken met zeer dikke klei... ik denk dat ik het toch maar blijf houden bij mijn Hema verzorgingsprodukten voor de rijpere huid! Hier hebben we ook heel veel mooie plaatjes kunnen schieten... En dan gisteren... we weten nu weer zo goed waarom wij in dit soort landen niet zelf willen rijden en de weg vinden. Ondanks de ervaring van de chauffeur gaat het mis (het is ook lastig bij zandheuvel nummer 123 linksaf en je bent de tel een beetje kwijt en ze lijken allemaal op elkaar) en hij is fout gereden waardoor wij bovenaan Skeleton Coast uitkwamen terwijl we beneden moesten zijn! Iets van 200 extra kilometers en dat langs een kust met, zoals in heel Namibie, hele slechte zandwegen met veel hobbels en kuilen. Een aantal uren in een drillende en trillende bus... ik kan me nu voorstellen hoe een oververhitte batterij in een op hol geslagen vibrator zich moet voelen! Solitaire en de leegte van het landschap Vanuit Swakopmund trokken we wederom internetloos de wijde wereld in, want reken maar dat de wereld wijd kan zijn in het op één na dunst bevolkte land ter wereld. De bus gaat via de Namib woestijn en het Naukluft gebergte verder het land in en het is onwerkelijk om zoveel kilometers te maken zonder enige vorm van infrastructuur. We rijden over een zandweg, ze kennen amper asfalt in dit land, en die weg zie je nog net aan; verder geen invulling van enige bebouwing, lantaarnpalen, verkeersborden, elektriciteitsmasten… helemaal niets. Ik wist niet dat een land zo leeg kon zijn, maar vind het van een ongekende schoonheid… Een benzinestation voor vliegtuigjes We doen Solitaire aan, ondertussen bekend geworden door het boek van Ton van der Lee. Een aanrader om te lezen. Een klein dorp met een benzinepomp, een bakkerij, winkel en er wonen ook nog een stuk of veertig mensen. En dan komen er af en toe wat toeristen op doorreis langs, zoals wij die dan een flesje water kopen (ik, verstandig mens) of een biertje (Bert, het was ook al vier uur bier uur) of één van de lekkernijen uit de bakkerij. De appeltaart heeft naam en faam gemaakt. In Solitaire lijkt het of de tijd heeft stil gestaan en haast nooit belangrijk is geweest of zal worden! De foto hier toont de oude pomp, die geen brandstof meer geeft, maar er is een klein benzine station en opmerkelijk genoeg wordt hier naast bussen, auto’s en jeeps ook door kleine vliegtuigjes getankt! Een uurtje verder bussen ligt dan onze volgende lodge, Weltevrede Lodge genaamd. Dit is onze uitvalsbasis voor de tocht naar de Sossusvlei, het gebied met de hoogste zandduinen ter wereld. Voor die trip gaan we een dag later om zes uur (ja hoor… ’s morgens dus) op pad, zodat we om zeven uur bij de ingang van het park zijn. Dichterbij, naast de ingang is ook een mooie lodge, maar daar hangt een bepaald prijskaartje aan… de Sossusvlei Mountain Lodge kost 300 Euro per nacht en wordt bezocht door mensen met een iets andere jaaropgave dan wij jaarlijks van de baas ontvangen! Mooiste zandduinen van de wereld Van de ingang van het park is het ook nog even rijden tot de roestbruine rode zandduinen, maar dit gaat ook door een landschap wat wondermooi is. Struisvogels, impala’s, oryx antilopen en een jakhals delen mijn mening en hollen voor ons oog voorbij; de ogen zien ze, maar de lens van de camera heeft het wat minder makkelijk, die beesten moeten toch eens de cursus ‘stilzitten en poseren’ gaan volgen. Zo goed en zo kwaad als het kan proberen we het dierlijk leven vast te leggen, niet eenvoudig dus we zijn blij als we bij Duin 45 zijn aangekomen voor de beklimming en onszelf kunnen gaan kieken! Het beklimmen van het ruim 100 meter hoge duin valt uiteindelijk erg mee, in minder dan een half uur staan we op de top… ons eigen Mount Everest gevoel! Bij de afdaling neem ik wat meer de tijd om goed te kijken en zie ik links en rechts de sporen van slangen in het zand… hoe was het ook alweer? Oh ja, Namibië heeft van heel Afrika de grootste slangenpopulatie, waaronder de gevaarlijke zwarte mamba, de pofadder en de hoornslang. Pfff, waarom wil ik dit weten? Woest natuurschoon: Augrabies in Zuid Afrika De reis brengt ons verder in Namibië nog bij de Fish River Canyon, na de Grand Canyon in de VS de grootste ter wereld en dat is indrukwekkend. Nog mooier vind ik echter de omgeving van Augrabies National Park in Zuid Afrika, onze volgende pleisterplaats. Hier heeft de BBC de opnamen gemaakt voor ‘walking with dinosaurs’ en het is dan ook een wild, woest landschap waar ik elk moment een prehistorisch beest verwacht. Okay, dat lukt niet helemaal maar de agame (soort hagedis) die ik ontmoet heeft in ieder geval wel de eerder genoemde cursus ‘stilzitten en poseren’ met goed gevolg afgelegd, zodat ik met mijn kleine kiekcamera er ook een fatsoenlijk plaatje van kan schieten! En dan was ik ook nog jarig op vakantie dit jaar en ik vierde dat zelfs in twee landen! Ging ’s morgens van start in Namibië en ’s avonds naar bed in Zuid Afrika! Kreeg een zoen van mijn man, kadootjes van medereizigers (de Stamgasten, die net zulke hoge barrekeningen scoorden als wij) en ook nog een heel speciaal ‘kado’ ’s morgens na het ontbijt…. was in de weer met een tandenstoker en daar schoot opeens mijn kroon los van mijn implantaat schroef in het kaakbeen! Was blij dat ik hem nog had (Bert had een plastic zakje bij de hand), maar gelijk in zorgen over het onderhoud van die staaf in mijn mond. Wat nu te doen? Kwestie van helder denken en gebruik maken van de middelen die tot je beschikking staan. Oplossing: goed schoonhouden en ontsmetten met alcohol en aangezien er overal prima witte wijn uit Zuid Afrika ter beschikking stond, moest ik noodgedwongen elke dag goed doorspoelen… het werd daarna nog vele dagen errug gezellig onderweg! Kaapstad: een vierkante berg en tropische pinguins Het contrast tussen Augrabies en onze volgende pleisterplaats, een nachtje in Tankwa National Park, kon bijna niet groter zijn. We dachten van het fenomeen tent af te zijn, maar niets bleek minder waar. In een desolaat landschap, het leek wel een slechte versie van de maan, verbleven we bij een donkerblonde Afrikaan met de uitstraling van Seth Gaaikema en het drankgebruik van wijlen Herman Brood. Natuurlijk hebben Bert en ik de tent die het verst van het ‘hoofdverblijf’ (lees: het openlucht restaurant / café met een kudde boomstamkrukjes buiten) af ligt… dus ik besluit ter plekke om de eerste struik tegenover onze tent tot openbaar toilet te bombarderen. We zijn weg uit slangenland Namibië, ik kan hooguit een krekel of een spin een lauwe douche bezorgen. Verheugd over dit besluit gooien wij ons op de bieren, met het voornemen om ons minimaal enigszins te gaan bezatten. Zonsondergangen in Afrika Het enige toeristische hoogtepunt is de mooie zonsondergang die ons hier ook weer ten deel valt en we maken een foto:  zonsondergang nummer 11 of 12, ik ben de tel een beetje kwijt. Van alle werelddelen die we hebben bezocht zijn we het unaniem eens over dat de mooiste zonsondergangen zich in Afrika bevinden. Nadat de zon ons heeft verlaten komt het diner door, vergezeld van goede wijn en de Afrikaanse Seth Gaaikema denkt dat de Jagermeister ook wel een mooie combinatie is en zo overleven we enigszins de laatste nacht in een tent. Ik neem de volgende ochtend afscheid van Henk, zoals Seth dus heette, met de historische woorden ‘dat ik nooit meer bij hem hoop te komen, maar dat het niet aan hem ligt!’… wel aan het fenomeen tent! Terug naar infrastructuur: Kaapstad Plankgas naar de bewoonde wereld, Kaapstad in zicht. We arriveren er eerder dan verwacht en zijn daardoor in de gelegenheid dezelfde middag nog de Tafelberg te beklimmen. Omdat ik een beetje sportief ben, maar vooral niet teveel, is er voor dat doel een kabelbaan aangelegd. Het beklimmen doe je boven op die berg gewoon horizontaal middels een wandeling, waarbij wij de simpele bordjes met de symbolen niet helemaal goed begrijpen en beginnen aan de tocht van een half uur en eindigen met de tocht die bijna twee keer zo lang duurt. Dat was niet erg, het uitzicht was overal even spectaculair en je hoeft verder alleen maar op te letten dat je niet van die berg afkukelt. Je hebt tenslotte een returnticket en mag gewoon met de kabelbaan ook weer naar beneden! Kaapstad betekent natuurlijk ook Kaap de Goede Hoop; het meest zuidwestelijke punt van Zuid Afrika wat gelegen is in een mooie omgeving. Vanaf de toeristenwinkeltjes en een terras met prima koffie en smakelijke gebakjes, loopt een wandelpad van een klein uurtje naar het punt met het bord. Het laatste stukje is even iets klauteren, maar het is goed te doen door een landschap met aparte flora en fauna. Bruine hagedissen, agamen, schieten soms weg of blijven nieuwsgierig zitten in de veronderstelling dat we ze niet zien. Van iets groter formaat zijn de kolderieke pinguins die we bezoeken op het strand in Simon’s Town. Bij pinguins denk ik altijd aan sneeuw en ijs, de beesten duikend in een wak of waggelend over een ijsschots, maar niets is minder waar. Hier leven ze in de warmte op het strand en ze schijnen het naar hun zin te hebben, want de populatie groeit er lustig op los. Kirstenbosch en veel te doen... We hebben nog veel meer gedaan in Kaapstad. Natuurlijk het bekende Waterfront met winkels, horeca en muziek; het Aquarium vol onderwaterleven in mooi gestileerde bakken; een stukje carnaval dat toevallig voorbij trok en de Botanische Tuinen Kirstenbosch. Een oase van groen en rust even buiten Kaapstad met gevarieerde beplanting, kronkelende paadjes en ruime gazons waarop mensen zitten te picknicken. Bert schiet een plaatje van een vogeltje die uit een bloem eet en het is genieten in deze stad waar nu de herfst is begonnen en het weer per dag erg kan verschillen. De kerk om de hoek bij onze Bed & Breakfast heeft lichtreclame (ik begrijp nu waar de term ‘de weg naar verlichting’ vandaan komt) en die vertelt ons niet alleen dat Jezus hot is, maar ook de temperatuur. Soms 23 graden maar op zaterdag namiddag nog 41 graden, dat betekent dus weer vocht aanvullen en we gaan niet naar de kerk, maar beter naar de kroeg… die er tegenover zit! Na ruim drie weken door vier landen (Zambia, Botswana, Namibië en Zuid Afrika) getrokken te hebben zit het erop  en gaan we weer naar huis. We leerden over de landen, de mensen, de cultuur, de dieren en meer van dat alles. We ervaarden vooral het lege land Namibië en de indrukwekkende natuur overal om ons heen. Het is een totaal andere wereld dan die waarin wij leven, maar het is wonderschoon. Het is voor ons tijd om naar huis te gaan en heel toepasselijk sluit ik af met een Afrikaans gezegde dat  luidt: “in Europa hebben ze het horloge, in Afrika hebben ze de tijd”.