Vilnius 2011 Vilnius: Frank Zappa, vlagzwaaien en hangsloten liefde! Het stond al even op onze reisjesverlanglijst, sinds 2009 toen het dat jaar culturele hoofdstad van Europa was, en nu zijn we er geweest. Vilnius, waarop iedereen vraagt ‘waar is dat’ en wij ze vertellen dat het de hoofdstad van Litouwen is. Eén van de Baltische hoofdsteden, de anderen zijn Riga (Letland) en Tallinn (Estland), die we na deze ervaring ook wel willen aandoen in het kader van terrassen testen in het buitenland! Sinds 2004 zijn de Baltische Staten lid van de EU, maar ze hebben geen Euro; voor de Litouwse litas, de munteenheid van het land, konden wij echter meer bier, wijn en eten bemachtigen dan in menig ander vakantieoord… en de terrasstoelen zaten  prima, dus wat ons betreft testcase geslaagd! Een monument voor een muzikaal genie Wat kwamen wij tegen op ons pad in Vilnius? Allereerst beter gezegd wie kwamen wij tegen? Op reis komen wij vaak bekende mensen tegen en hier troffen wij Frank Zappa. Jammer genoeg niet in levende lijve, dan zou ik zo de plaats van Derek Ogilvie op tv kunnen innemen, maar een heus monument ter nagedachtenis aan Frank Zappa staat in Vilnius. Niet dat de excentrieke muziekmaker nu een bepaalde binding had met deze stad, maar een aantal enthousiaste muziekliefhebbers, die er wonen, wel met hem en dus zamelden zij geld in om hun idool een eigen gedenkplek te geven. Zijn hoofd in brons op een paal en de gelijkenis is treffend. Verder nog wat muurschilderingen op de achtergrond (meer dode artiesten) en wat bankjes om op te zitten. Een bijzondere plek voor een bijzondere muzikant. Vlagzwaaien als kunst Na de niet levende Zappa trokken wij het centrum in en hoorden opeens  luid tromgeroffel. We traceerden het geluid kwamen zo op een binnenplaats uit waar juist het onderdeel Litouws vlagzwaaien in klederdracht was begonnen. Ik had op Koninginnedag het Nederlandse vlagzwaaien om de heupen op tv gade geslagen en kan nu melden dat wij Hollanders nog wat van die Litouwers kunnen leren. Die gigantische vlaggen blijven niet aan de heupen plakken, maar vliegen in saltovorm tot grote hoogte in de lucht waarna ze met behulp van een ingewikkelde choreografie weer door anderen worden opgevangen. Door elkaar, over elkaar, rapido en daarna nog sneller en voor mij is de dubbele rietberger van Sjoukje Dijkstra niet meer zo spectaculair als die ooit was, ik heb het vlagzwaaien in Litouwen gezien; had het ook niet willen missen. Het was een kleurrijk spectakel door de vlaggen en de kleding van de heren. Het was warm en dan nog eens die Middeleeuwse fluwelen kostuums en een maillot erbij aan. Kreeg er dorst van en gelukkig is in Vilnius het centrum compact en lag de witte droge  Chardonnay voor mij en een Litouws biertje voor Bert om de hoek op ons te wachten! Bruggen met verliefde hangsloten Van het ene terras naar het andere terras, zware taak dat terras testen, en tussenin een bruggetje. Niet zomaar een bruggetje, maar een brug vol gehangen met hangsloten. Ik had er al eens over gelezen in een artikel over een andere stad en naar nu blijkt zijn er in diverse steden bruggen voorzien van sloten door verliefde koppels. Ze zetten hun namen op het slot al dan niet met een datum en gooien de sleutel in de rivier en zo is hun liefde voor eeuwig bezegeld. Inmiddels is in Rome, Sevilla, Florence, Kiev en vele andere steden ter wereld de ‘geliefden slotenrage’ toegeslagen. In Vilnius troffen wij vlak bij elkaar twee bruggen vol met sloten, het nodigt echt uit tot lezen, en als ik ooit een andere baan zou willen, dan weet ik wat mij te doen staat. Dan begin ik een hangslotenwinkel bij vooral een grote brug, bij voorkeur in een bij jonge mensen populaire stad. Ik denk aan San Francisco: kassa! Trakai en kibinai We zagen nog meer in Vilnius en ook daarbuiten; we ondernamen een halve dagtocht (vertrek 11.00 uur, kijk dat zijn nog eens uitslaaptijden) naar de middeleeuwse burcht in Trakai. Hoorden alles over legers, gevechten, het afbreken en weer opnieuw opbouwen van de burcht. In die tijd werd het leger echt wel in vorm gehouden met vechten en niet met grootscheepse oefeningen. Tja, je bent van de straat en je blijft bezig. De burcht was een aardig bouwwerk voorzien van de nodige toeristische informatie in verschillende vertrekken. Leuk om te lezen, zien en leerzaam. Zo’n uitstapje maakt hongerig en we als je ergens bent dan probeer je ook een beetje het eten van het volk uit. We aten er de Karaïtische specialiteit, een kibinai oftewel een met gehakt en uitjes gevulde ravioli. Was een aardige snack maar gaat het niet winnen bij ons van de betere Belgische eigen gemaakte frieten als tussendoor snack! Strijden voor vrijheid Met de trolleybus gaan we naar de 326 meter hoge televisietoren die iets uit het centrum ligt. De ouderen spreken hier nauwelijks Engels maar de vrouw in de kiosk bij de bushalte begrijpt dat ik kaartjes nodig hebt en met handen en voetentaal kopen we er zelfs vier, ook voor de terugreis. In de bus moet ik de papieren tickets in een soort handknipper doen, waarna het kaartje compleet geperforeerd is. Een papierversnipperaar voor zeer geheime stukken zou dit werk niet kunnen verbeteren! De televisietoren was letterlijk een hoogtepunt, de koffie erg goed en de kleine sobere tentoonstelling ter nagedachtenis aan veertien doden bij de opstand in 1991 indrukwekkend. Dit is dus een nog vrij recente gebeurtenis uit de geschiedenis, toen de Sovjets met hun tanks de ongewapende burgers die voor vrijheid streden aanvielen. Ongewapend en zonder lijfwacht staat de huidige president van Litouwen, Dalia Grybauskaité, wel haar mannetje. En dan niet alleen omdat ze geliefd bij het volk is, maar praktisch gezien zichzelf wel aardig kan verdedigen: ze heeft de zwarte band in karate! Zo sterk als de president is, zo zwak is ons inzicht in openbaar vervoer en als provinciaaltjes op reis belanden we in de verkeerde bus. Drie haltes verder stappen we uit en vinden het juiste vervoer terug richting de stad! Uitzichtpunten en lekker eten Terug in de stad beklimmen we de burchtheuvel met de toren er boven op, maar deze is jammer genoeg gesloten wegens onderhoud. Evengoed is het uitzicht mooi en ik lees in mijn stadsgids dat het uitzicht over de stad ook prachtig is vanaf het terras bij restaurant Tores. Die plek wordt ook in diverse gidsen aanbevolen en dan niet alleen vanwege de ligging, maar ook vanwege de sfeer en de uitstekende internationale menukaart met verrassende gerechten. En dat komt ook zo uit, het is al wat later op de middag, dus een lekkere lunch is niet te versmaden. Het is ook hoog op smaak zou een culinair recensent zeggen en het ziet eruit als een schilderachtig plaatje… wat wil een liefhebber nog meer? Verder is de stad Vilnius wel datgene wat we ervan verwacht hadden. Veel oude panden met beeldhouwwerk, smeedijzeren hekjes en hier en daar straatjes met kinderkopjes. Heel veel kerken, sommigen in alle luister gerenoveerd en in volle glorie, halleluja, en anderen in vervallen toestand met bladderende muren. Het heeft qua architectuur en kleuren wel wat weg van de stad Praag. Afscheid van een mooie stad Na drie dagen zijn we geestelijk en lichamelijk, de maag en lever, voldaan en keren we terug. Omdat de rechtstreekse vlucht al om kwart voor zeven ‘s morgens ging, zocht ik via internet een alternatief. Met Scandinavian Airlines vond ik een middagvlucht met overstap in Kopenhagen. Het is een klein vliegtuig waar we ouderwets via de trap instappen. En daarbij zien we dat zij ook hier de toestellen van een naam voorzien, het zijn echter geen namen van prinsen, prinsessen of steden… nee, wij gaan aan boord van de ‘hardeknut Viking’ en nemen afscheid van Vilnius. Het was weer een opwindend uitje!