Vilnius 2011
Vilnius: Frank Zappa, vlagzwaaien en hangsloten liefde!
Het stond al even op onze reisjesverlanglijst, sinds 2009 toen
het dat jaar culturele hoofdstad van Europa was, en nu zijn we
er geweest. Vilnius, waarop iedereen vraagt ‘waar is dat’ en wij
ze vertellen dat het de hoofdstad van Litouwen is.
Eén van de Baltische hoofdsteden, de anderen zijn Riga
(Letland) en Tallinn (Estland), die we na deze ervaring ook wel
willen aandoen in het kader van terrassen testen in het
buitenland! Sinds 2004 zijn de Baltische Staten lid van de EU,
maar ze hebben geen Euro; voor de Litouwse litas, de
munteenheid van het land, konden wij echter meer bier, wijn
en eten bemachtigen dan in menig ander vakantieoord… en
de terrasstoelen zaten prima, dus wat ons betreft testcase
geslaagd!
Een monument voor een muzikaal genie
Wat kwamen wij tegen op ons pad in Vilnius? Allereerst beter gezegd wie kwamen wij tegen? Op reis komen wij vaak
bekende mensen tegen en hier troffen wij Frank Zappa. Jammer genoeg niet in levende lijve, dan zou ik zo de plaats van
Derek Ogilvie op tv kunnen innemen, maar een heus monument ter nagedachtenis aan Frank Zappa staat in Vilnius. Niet dat
de excentrieke muziekmaker nu een bepaalde binding had met
deze stad, maar een aantal enthousiaste muziekliefhebbers,
die er wonen, wel met hem en dus zamelden zij geld in om hun
idool een eigen gedenkplek te geven.
Zijn hoofd in brons op een paal en de gelijkenis is treffend.
Verder nog wat muurschilderingen op de achtergrond (meer
dode artiesten) en wat bankjes om op te zitten. Een bijzondere
plek voor een bijzondere muzikant.
Vlagzwaaien als kunst
Na de niet levende Zappa trokken wij het centrum in en
hoorden opeens luid tromgeroffel. We traceerden het geluid
kwamen zo op een binnenplaats uit waar juist het onderdeel
Litouws vlagzwaaien in klederdracht was begonnen.
Ik had op Koninginnedag het Nederlandse vlagzwaaien om de heupen op tv gade geslagen en kan nu melden dat wij
Hollanders nog wat van die Litouwers kunnen leren. Die gigantische vlaggen blijven niet aan de heupen plakken, maar
vliegen in saltovorm tot grote hoogte in de lucht waarna ze met behulp van een ingewikkelde choreografie weer door
anderen worden opgevangen.
Door elkaar, over elkaar, rapido en daarna nog sneller en voor
mij is de dubbele rietberger van Sjoukje Dijkstra niet meer zo
spectaculair als die ooit was, ik heb het vlagzwaaien in
Litouwen gezien; had het ook niet willen missen.
Het was een kleurrijk spectakel door de vlaggen en de kleding
van de heren. Het was warm en dan nog eens die
Middeleeuwse fluwelen kostuums en een maillot erbij aan.
Kreeg er dorst van en gelukkig is in Vilnius het centrum
compact en lag de witte droge Chardonnay voor mij en een
Litouws biertje voor Bert om de hoek op ons te wachten!
Bruggen met verliefde hangsloten
Van het ene terras naar het andere terras, zware taak dat
terras testen, en tussenin een bruggetje. Niet zomaar een bruggetje, maar een brug vol gehangen met hangsloten. Ik had er
al eens over gelezen in een artikel over een andere stad en naar nu blijkt zijn er in diverse steden bruggen voorzien van
sloten door verliefde koppels. Ze zetten hun namen op het slot al dan niet met een datum en gooien de sleutel in de rivier en
zo is hun liefde voor eeuwig bezegeld. Inmiddels is in Rome, Sevilla, Florence, Kiev en vele andere steden ter wereld de
‘geliefden slotenrage’ toegeslagen. In Vilnius troffen wij vlak bij elkaar twee bruggen vol met sloten, het nodigt echt uit tot
lezen, en als ik ooit een andere baan zou willen, dan weet ik
wat mij te doen staat. Dan begin ik een hangslotenwinkel bij
vooral een grote brug, bij voorkeur in een bij jonge mensen
populaire stad. Ik denk aan San Francisco: kassa!
Trakai en kibinai
We zagen nog meer in Vilnius en ook daarbuiten; we
ondernamen een halve dagtocht (vertrek 11.00 uur, kijk dat zijn
nog eens uitslaaptijden) naar de middeleeuwse burcht in
Trakai. Hoorden alles over legers, gevechten, het afbreken en
weer opnieuw opbouwen van de burcht. In die tijd werd het
leger echt wel in vorm gehouden met vechten en niet met
grootscheepse oefeningen. Tja, je bent van de straat en je blijft
bezig.
De burcht was een aardig bouwwerk voorzien van de nodige toeristische informatie in verschillende vertrekken. Leuk om te
lezen, zien en leerzaam. Zo’n uitstapje maakt hongerig en we als je ergens bent dan probeer je ook een beetje het eten van
het volk uit. We aten er de Karaïtische specialiteit, een kibinai oftewel een met gehakt en uitjes gevulde ravioli. Was een
aardige snack maar gaat het niet winnen bij ons van de betere Belgische eigen gemaakte frieten als tussendoor snack!
Strijden voor vrijheid
Met de trolleybus gaan we naar de 326 meter hoge televisietoren die iets uit het centrum ligt. De ouderen spreken hier
nauwelijks Engels maar de vrouw in de kiosk bij de bushalte begrijpt dat ik kaartjes nodig hebt en met handen en voetentaal
kopen we er zelfs vier, ook voor de terugreis. In de bus moet ik de papieren tickets in een soort handknipper doen, waarna
het kaartje compleet geperforeerd is. Een papierversnipperaar voor zeer geheime stukken zou dit werk niet kunnen
verbeteren!
De televisietoren was letterlijk een hoogtepunt, de koffie erg goed en de kleine sobere tentoonstelling ter nagedachtenis aan
veertien doden bij de opstand in 1991 indrukwekkend. Dit is dus een nog vrij recente gebeurtenis uit de geschiedenis, toen
de Sovjets met hun tanks de ongewapende burgers die voor vrijheid streden aanvielen. Ongewapend en zonder lijfwacht
staat de huidige president van Litouwen, Dalia Grybauskaité,
wel haar mannetje. En dan niet alleen omdat ze geliefd bij het
volk is, maar praktisch gezien zichzelf wel aardig kan
verdedigen: ze heeft de zwarte band in karate! Zo sterk als de
president is, zo zwak is ons inzicht in openbaar vervoer en als
provinciaaltjes op reis belanden we in de verkeerde bus. Drie
haltes verder stappen we uit en vinden het juiste vervoer terug
richting de stad!
Uitzichtpunten en lekker eten
Terug in de stad beklimmen we de burchtheuvel met de toren
er boven op, maar deze is jammer genoeg gesloten wegens
onderhoud. Evengoed is het uitzicht mooi en ik lees in mijn
stadsgids dat het uitzicht over de stad ook prachtig is vanaf het
terras bij restaurant Tores. Die plek wordt ook in diverse gidsen
aanbevolen en dan niet alleen vanwege de ligging, maar ook
vanwege de sfeer en de uitstekende internationale menukaart met verrassende gerechten. En dat komt ook zo uit, het is al
wat later op de middag, dus een lekkere lunch is niet te versmaden. Het is ook hoog op smaak zou een culinair recensent
zeggen en het ziet eruit als een schilderachtig plaatje… wat wil een liefhebber nog meer?
Verder is de stad Vilnius wel datgene wat we ervan verwacht hadden. Veel oude panden met beeldhouwwerk, smeedijzeren
hekjes en hier en daar straatjes met kinderkopjes. Heel veel kerken, sommigen in alle luister gerenoveerd en in volle glorie,
halleluja, en anderen in vervallen toestand met bladderende muren. Het heeft qua architectuur en kleuren wel wat weg van
de stad Praag.
Afscheid van een mooie stad
Na drie dagen zijn we geestelijk en lichamelijk, de maag en
lever, voldaan en keren we terug. Omdat de rechtstreekse
vlucht al om kwart voor zeven ‘s morgens ging, zocht ik via
internet een alternatief. Met Scandinavian Airlines vond ik een
middagvlucht met overstap in Kopenhagen. Het is een klein
vliegtuig waar we ouderwets via de trap instappen. En daarbij
zien we dat zij ook hier de toestellen van een naam voorzien,
het zijn echter geen namen van prinsen, prinsessen of
steden… nee, wij gaan aan boord van de ‘hardeknut Viking’ en
nemen afscheid van Vilnius. Het was weer een opwindend
uitje!