Valencia
Weg met de jaarwisseling
Een nieuwe Spaanse luchtvaartmaatschappij, Vueling, startte in 2004 met vliegen en
bracht opeens de voor ons nog niet zo bekende stad Valencia onder de aandacht. In
december 2005 zag ik een aardige aanbieding van deze low cost maatschappij in
combinatie met een hotel en de keus was snel gemaakt om de jaarwisseling niet in
Nederland door te brengen! We boekten een aantal dagen en gingen op zoek naar
informatie in de vorm van een boekje oid, maar dat was er nog niet… dus ingelezen via
internet en heen gegaan met het idee om ons te laten verrassen door een mediterrane
stad.
Vroege vlucht vanaf Schiphol in kerstsfeer (wat is onze luchthaven altijd prachtig
versierd) en dus op tijd geland in Valencia. Met de bus naar de stad en op onze eigen
reiswijze, handen en voetenwerk, getracht uit te leggen waar ons hotel, Holiday Inn, is
en waar we er zo’n beetje uit willen! Niet zo handig dat wij geen talenknobbels hebben,
maar meestal komen we toch waar we zijn moeten en na het stallen van de trolleys in
het hoge moderne hotel wacht de stad op ons.
Stadspark door een verplaatste rivier
Hotel ligt naast de Jardin de Turia, het lange stadspark wat is aangelegd in een droge
rivierbedding. Hier stroomde de rivier Turia ooit doorheen, maar toen deze in 1957 eens
ver buiten haar oevers trad liep dit uit op een catastrofe. Mensen verdronken, het water
stond meters hoog in de stad en waterbouwkundigen hebben daarna de rivier om de
stad heen geleid. Wat overbleef was een droge rivierbedding van ruim tien kilometer lang,
waarin men naderhand een stadspark heeft aangelegd. Geniaal idee: mensen wandelen, joggen, rolschaatsen en fietsen
door het lint met beplanting, waterpartijen, kunstwerken en hier en daar is ook een terrasje te vinden. En de bruggen die ooit
de verbindingen vormden over de rivier zijn nu leuke uitzichtpunten over het park geworden.
Een glaasje rode wijn
Het is net na de middag en dus een mooie gelegenheid om op zoek te
gaan naar een adresje om te lunchen. Via het park wandelen we het
oude gedeelte van de stad binnen en zijn we gelijk onder de indruk
van monumentale gebouwen met versierde richels en randjes. Ter
decoratie op straat antieke straatverlichting en we vinden snel een
restaurantje waar zo te zien de locale bevolking aan het eten is.
Lunch uitgezocht en Bert denkt nog wel te weten hoe hij een glas rode
wijn in het Spaans moet bestellen, de dame knikt ijverig en komt terug
met een fles en twee glazen! Het glas en de fles taaltechnisch door
elkaar gehusseld, weer die nog niet zo volmaakte talenknobbel, en we
slaan ons er dapper doorheen. Na de lunch de stad in die er gelijk nog
veel mooier op wordt nu we die heerlijke rode wijn soldaat hebben
gemaakt!
Een oude toren en een moderne stad
Het oude centrum kent kleine smalle straatjes, maar daartussen ook ruime pleinen en mooie fonteinen. De Migueletetoren,
68 meter hoog, in het hart van de stad moet uiteraard beklommen worden. Even inspannen om de spiraalvormige trap met
ruim 200 treden te nemen, maar dat schenkt ons als we puffend boven zijn een weids uitzicht over de oude stadskern.
Jammer genoeg voor de foto’s geen zon, beetje grijs, maar het is wel
droog en dat is prettig. Ook de temperatuur is aangenaam, we zitten
natuurlijk midden in de winter en terwijl het in Nederland ijzig koud is
wijst de temperatuurmeter hier steeds tussen de 16 en de 20 graden
aan en kunnen we zelfs af en toe op een terrasje buiten vertoeven!
Valencia heeft naast de oude stad ook iets heel moderns en dat is de
‘Ciutat de les Arts i les Ciències’ oftewel de Stad van Kunsten en
Wetenschap. We zagen het al vanuit het vliegtuig omdat die er
overheen vloog vlak voor de landing en het is een wonderlijke wereld
die de Spaanse architect Santiago Calatrava daar geschapen heeft.
In diezelfde droge rivierbedding die met de komst van een
operagebouw, een imax theater en het wetenschapsmuseum opeens
een futuristische uitstraling krijgt. Moderne strakke architectuur met
een lijnenspel en daardoor zeer fotogeniek. Tussen de gebouwen
waterpartijen, groene boompjes en wandelpromenades. Het is een plaatje om te zien. Daarnaast is het museum ook erg
gevarieerd, we zien er zowel presentaties over de moderne wetenschap als filmpjes over volken in het Amazone gebied.
Prima vermaak voor een paar uurtjes binnen.
Oceanografico, het zeeaquarium met allure
Naast de Calatrava stad bevindt zich nog een attractie en datgene waar Bert en ik (allebei vissen van sterrenbeeld)
liefhebber van zijn: een enorm zeeaquarium. Er zijn berichten dat het zelfs het grootste aquarium van Europa is, maar dat
zou ik niet met zekerheid durven te zeggen. Het is in ieder geval wel
een spannend geheel met ook weer die gewaagde bouwsels in
golfbewegingen en andere vormen. Het complex is gelaagd, dus je
hebt zeg maar een bovenverdieping en een deel ondergronds met
prachtig ingerichte bakken. Vooral de sloep vorm, het zitgedeelte met
bankjes, tussen twee gigantisch grote glazen wanden met tropisch rif
is een plek om een tijd te vertoeven. Ik ben weer even terug naar de
tijd dat ik met een duikfles op mijn rug in het Caribisch gebied de
tropische vissen binnen handbereik had.
Daarnaast ook van alles wat een aquarium hoort te bieden: de diverse
wereldzeeën van ijskoud (witte dolfijnen) tot gematigd en tropisch,
een haaientunnel en ook vogels, pelikanen en flamingo’s. Tevens is er
een dolfinarium in het zeedierenpark, waar we de show bijwonen.
Oceanografico, zoals het aquarium in Valencia heet, biedt zeker voor
een hele ochtend of middag vermaak.
Wij hebben ervan genoten en hoe het komt weet ik niet, maar het was toch net na de kerstdagen en je zou denken dat de
Spanjaarden dan ook kerstvakantie hebben en toch was het heerlijk stil in het park. Prima, alle bakken voor ons zelf en
rustig turen naar die kleurrijke beestjes waarnaar ons sterrenbeeld is vernoemd!
Veel te zien in de stad
Verder bezochten we nog de 15e-eeuwse zijdebeurs, een zaal met
flinke pilaren en ouderwetse kroonluchters, en slenteren we over de
Mercado Central. Dit is de markt, 8000 vierkante meter, waar de
Spanjaarden dagelijks hun inkopen doen. Groenten, fruit, kippen,
hammen en ook stalletjes waar ze de enorme platte paella pannen
verkopen voor de bekendste Spaanse culinaire hap. Er liggen ook
sinaasappels, de bekende Valencia exemplaren, en dat begrijp ik niet
helemaal want die heb ik door de hele stad zien hangen. Je plukt ze
zo van de bomen en die zitten aardig vol met de appeltjes van oranje!
We wandelden uren lang door de stad door straatjes en over bruggen
en af en toe pikten we een terrasje om iets te drinken. We vonden
leuke restaurantjes en aten lekkere hapjes, dus ook de inwendige
mens was tevreden!
Het eten van twaalf druiven
Aan alles komt een eind en zo ook aan de trip naar Valencia, maar niet alvorens wij daar de jaarwisseling meemaakten. Op
het gebied van jaarwisselingen over de grens heb ik inmiddels wel het nodige meegemaakt, maar dit was weer een nieuwe
unieke ervaring. We hadden al begrepen dat de bevolking zich tegen middernacht op het grote centrale plein, Plaza del
Ayuntamiento, verzameld om daar het nieuwe jaar te verwelkomen. De gebouwen die aan het plein liggen zijn allemaal
prachtig verlicht. Klokslag middernacht als bij ons in Nederland altijd
het vuurwerk losbarst, staat de bevolking paraat op het plein en nog
voordat ze elkaar de beste wensen overbrengen eten ze op elke
klokslag een druif. Iedereen heeft een bakje met twaalf druiven bij zich
en het is flink werken want ze moeten binnen die twaalf klokslagen
opgegeten worden… kauwen, slikken en weer kauwen in rap tempo!
Dat brengt voorspoed en geluk, zo is het bijgeloof en daarna is het
zoenen, wensen en feesten. Bijna net als bij ons, alleen zonder
vuurwerk. Voor het siervuurwerk gedeelte vond ik dat een beetje
jammer, dat vind ik altijd wel mooi, maar het stomme geknal op niets
af ontbrak dus ook en dat is pure winst. Dan ga ik toch meer voor het
bijgeloof van de inwoners in deze stad, wel zo lekker rustig! Valencia,
een bijzondere jaarwisseling in een bijzondere Spaanse stad, we
hopen er vast nog eens terug te komen.